اینترنت دنیایی برای اتصال میلیون ها دستگاه به یکدیگر است. طبیعتا این فضا نیازمند پشتیبانی سخت افزار و زیرساخت گسترده ای می‌باشد. به منظور فراهم آوردن این پشتیبانی در جهت انتقال داده هایی با نرخ گیگابایت، بهترین و سریع ترین راه ممکن اتصالات کابلی و از طریق فیبر نوری است..
فیبر‌های نوری بر خلاف سایر اتصالات مانند زوج سیم به هم تابیده و کابل هممحور، از نور به جای جریان الکتریسیته برای انتقال داده‌ها استفاده می‌کنند. استفاده از نور به عنوان نمایش دهنده داده‌ها سبب می‌شود تا بتوان از سرعت بسیار بالای آن برای ارسال داده‌ها با سرعت هایی در نرخ گیگابیت استفاده کرد.
فیبر نوری از نور برای انتقال جریان داده استفاده می‌کند. این کار با استفاده از دو لایه شیشه و قانون شکست نور انجام می‌گیرد. با طراحی ویژه ای که در این دو لایه و ضریب شکست‌های آن‌ها صورت می‌گیرد، نور ارسالی از یک سمت فیبر با انعکاس حداکثری مسیر خود را می‌پیماید تا به مقصد برسد. در حین ارسال، به علت سرعت بالای نور و همچنین عدم وجود دستگاه‌ها و تجهیزات واسط، داده ارسالی با ضریب اطمینان بسیار بالایی به مقصد می‌رسد و از اتلاف و افت کیفیت جلوگیری می‌شود.
فیبر‌های نوری بر خلاف سیم‌های مسی محدودیتی در پهنای باند ندارند چرا که از نور استفاده می‌کنند. همچنین برخلاف سیم‌های مسی، فیبر نوری در برابر پوسیدگی مقاوم بوده و توانایی انتقال داده را در فاصله ۵۰ کیلومتر و حتی بیشتر بدون افت کیفیت دارد. به دلیل این عدم محدودیت در فاصله ارتباطی، استفاده از تجهیزات واسط کمتر بوده و در نتیجه در هزینه اجرایی و نگهداری تجهیزات مخابراتی صرفه جویی قابل توجهی می‌گردد. همچنین می‌توان هزاران فیبر نوری را بدون نگرانی از بروز اختلال، در کنار هم نصب کرد.
